Ter ere van het Pinksterfeest wordt er in het Pantheon een hele bijzondere mis gevierd. De mis, gehouden in verschillende talen zoals Italiaans, Duits en Engels eindigt met een heuse roden rozenblaadjes regen. De ‘Vigili del Fuoco’ de Italiaanse brandweer laat vanaf de Oculus zeven miljoen rode rozenblaadjes vallen als symbool voor de vurige tongen die de Heilige Geest tijdens Pinksteren op Maria en de Apostelen liet neerdalen.
Het is zondag, s’ochtends vroeg en het is al een drukte van vanjewelste op het plein voor het Pantheon. Toeristen lopen de Basiliek in en uit en er staan al mensen te wachten totdat de mis begint. Om half 11 loopt de priester naar het altaar en kan niemand de basiliek meer in. Het is een lange zit (maar dan staand), van anderhalf uur. De snikhete juni zon die door de oculus schijnt verschuift zich steeds een beetje meer onze kant op. Het is een hete dag, meer dan 30 graden buiten en we staan hutje mutje in het Pantheon te wachten op het moment dat de rozenblaadjes eindelijk naar beneden dwarrelen. Af en toe steekt een brandweerman zijn hoofd door de Oculus en maakt een selfie of zwaait naar het publiek onder hem. Een grappig gezicht. Als de mis eindelijk afgelopen is en het gezang stopt vallen er opens miljoenen rode rozenblaadjes naar beneden. Overal om ons horen we ‘wauw’ en ‘oooh’ geroep. Een prachtig spektakel wat het wachten meer dan waard is. De rozenblaadjes blijven vallen, en de brandweermannen strooien ze uit door de oculus. Als de laatste rozenblaadjes naar beneden dwarrelen barst er een luid applaus los. Het spektakel is afgelopen. De rozenblaadjes blijken precies in het midden te zijn gevallen. Kinderen springen in het rond en gooien de blaadjes over hun heen. Later mag ook het publiek naar de rozenblaadjes komen en iedereen neemt een hand mee ter herinnering van dit magisch moment.
De Nederlandse schrijfster Rosita Steenbeek beschrijft op een prachtige manier in haar boek Thuis in Rome het moment waar iedereen vol spanning op wacht:
“Iedereen kijkt naar boven, vol spanning, naar de blauwe hemel achter het ronde gat. Fons vivus, ignis, caritas. Levende bron, vuur, liefde. Dan dwarrelen rode rozenblaadjes naar beneden. Ze blijven neerdalen, opvlammend in de baan licht.
ze dwarrelen neer op de marmeren vloer,
op de hoofden,
de armen,
de boezems,
in een kinderwagen,
in de haren van de in het rood gehulde priesters,
op de helmen van de brandweerlieden.
Een sterke rozengeur verspreidt zich door de ruimte. De marmeren vloer raakt volledig overdekt met een dikke laag blaadjes. Mensen zijn stil, sprakeloos.
Het gaat maar door.
Wel een kwartier.
In die mengeling van de antieke geschiedenis, christelijke boodschap en beeldende kunst daalt de Heilige Geest in de vorm van die rode vlammetjes op ons neer. Iedereen is lange tijd stil en dan barst het gekwetter in alle talen los.”
